----------
Brassaï poznał Picassa w Paryżu, gdy ten miał już skończone pięćdziesiąt lat oraz status żyjącego geniusza (miał za sobą okres błękitny, różowy, murzyński (Panny z Awignon - 1907), obrazy kubistyczne).
Wiele elementów połaczyło malarza i fotografa. Artystyczna wrażliwość oraz praca (Brassaï fotografował rzeźby Picassa, obaj związani byli z pismem surrealistów Minotaure), obce pochodzenie oraz, co zauważył Picasso, podwójne "s" w nazwisku (urodzony w Maladze Pablo Ruiz Blasco przybrał nazwisko matki, natomiast Brassaï, to węgierska nazwa Braszowa w Siedmiogrodzie, skąd pochodził fotograf (wówczas były to Węgry, obecnie Rumunia)).
Rozmowy są nie tylko zapisem wieloletnich kontaktów autora Paryża nocą z twórcą Guerniki i jego domownikami (przyjaciel, sekretarz i człowiek od wszystkiego Jaime Sabartes, kierowca Marcel, pokojówka Inés, pies Kazbek). To również rozległa panorama paryskiej bohemy, głównie lat 30-ch i 40-ch. To anegdoty i historie związane z malarzami (Henri "Celnik" Rousseau, Salvador Dali, Henri Matisse), literatami (Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir, Albert Camus, André Malraux, Paul Éluard, Max Jacob, przywódca surrealistów - André Breton), ludźmi kina i teatru (Jean Marais, Jean Cocteau), marszandami, wydawcami, kolekcjonerami i tłumem wyznawców, codziennie pielgrzymujących do Picassa.
Hiszpański malarz był bowiem nie tylko wybitnym artystą, ale i ówczesnym celebrytą, którego życiem fascynowały się masy. Był "malarzem arywistą, ze wszystkimi cechami, ze wszystkimi zewnętrznymi tego oznakami: więc samochód hispano-suiza z szoferem w liberii, garnitury od najdroższych krawców, rasowe psy, dwa apartamenty w wielkomieszczańskim guście, mały zamek w Normandii - tylko co nabył Boisgeloup - kasa pancerna i, naturalnie, efektowna przyjaciółka..."
Choć Andaluzyjczyk miał podobno trudny charakter, Brassaï koncentruje się na pozytywnych stronach jego osobowości. Być może dlatego Picasso zachęcał go do opublikowania swoich zapisków.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz